Ulga na złe długi w ryczałcie

Ulga na złe długi jest prawem wierzyciela, z którego może skorzystać i obowiązkiem dłużnika, który należy wykonać. W ryczałcie ulga polega na możliwości zmniejszenia (wierzyciel) lub konieczności zwiększenia (dłużnik) przychodów o kwotę należności, która nie została uregulowana w terminie 90 dni, licząc od kolejnego dnia następującego po terminie płatności wskazanym na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Zwiększenia lub zmniejszenia przychodu należy dokonać w zeznaniu rocznym składanym za rok, w którym upłynął wskazany wyżej termin. U wierzyciela ulga dotyczy transakcji związanych z dostawą towarów i usług. Wierzyciel może rozliczyć ulgę już przy obliczaniu ryczałtu za poszczególne miesiące. Dłużnik ma natomiast taki obowiązek (art. 21 ust. 3f ustawy o ryczałcie). O rozliczeniu ulgi w zeznaniu rocznym decyduje uregulowanie, zbycie wierzytelności – u wierzyciela albo uregulowanie zobowiązania – u dłużnika, przed datą złożenia zeznania za dany rok podatkowy. Jeżeli bowiem przed datą złożenia zeznania podatkowego za dany rok:

• wierzytelność u wierzyciela zostanie uregulowana lub zbyta
• zobowiązanie przez dłużnika zostanie uregulowane

– to wierzyciel nie będzie miał prawa, a dłużnik obowiązku rozliczenia ulgi na złe długi w zeznaniu rocznym, niezależnie od jej rozliczenia przy wyliczeniu ryczałtu za poszczególne miesiące.

U dłużnika ulga dotyczy wyłącznie transakcji związanych z zakupem towarów. Dłużnik w przypadku ryczałtu nie ma obowiązku zwiększenia przychodu w przypadku faktur niezapłaconych za kupione usługi.

Przepisy dotyczące ulgi na złe długi stosuje się w przypadku, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

• dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
• od daty wystawienia faktury (rachunku) lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wystawiona faktura (rachunek) lub została zawarta umowa, a w przypadku gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę (rachunek), jest inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę – gdy nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej z tych czynności;
• transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Polski (art. 11 ust. 10 ustawy o ryczałcie).

Wierzytelności nie podlegają odliczeniu w ramach ulgi na złe długi, jeżeli zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie ustawy o PIT (art. 11 ust. 12 ustawy o ryczałcie).

Jeżeli uprawnienie albo obowiązek odpowiednio zwiększenia lub zmniejszenia przychodów powstaje po likwidacji działalności albo po zmianie formy opodatkowania, zmniejszenia albo zwiększenia przychodów dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym nastąpiła likwidacja tej działalności, albo za rok podatkowy poprzedzający rok, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania (art. 11 ust. 13 ustawy o ryczałcie).

Jeżeli termin zapłaty określono na fakturze (rachunku) lub w umowie z naruszeniem przepisów ustawy z 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, przez termin zapłaty rozumie się termin określony zgodnie z przepisami tej ustawy (art. 11 ust. 15 ustawy o ryczałcie). Ulgi na złe długi nie stosuje się do transakcji handlowych dokonywanych między podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT (art. 11 ust. 17 ustawy o ryczałcie).

Artykuł pochodzi z książki:
Ulga na złe długi w VAT i podatkach dochodowych

Autor
Grzegorz Ziółkowski