czwartek, 06 lutego 2025
Pixabay
Okresy wypowiedzenia zależą od rodzaju umowy o pracę i okresu zatrudnienia pracownika u danego pracodawcy. Obecnie okresy wypowiedzenia umów o pracę zawartych na czas nieokreślony i określony są takie same.
Okresy wypowiedzenia umów o pracę
Umowa na okres próbny:
- 3 dni robocze, jeżeli okres próbny nie przekracza 2 tygodni
- 1 tydzień, jeżeli okres próbny jest dłuższy niż 2 tygodnie
- 2 tygodnie w przypadku umowy 3-miesięcznej
Umowa na czas określony (w tym na zastępstwo) i umowa na czas nieokreślony:
- 2 tygodnie, jeżeli pracownik był zatrudniony krócej niż 6 miesięcy
- 1 miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 6 miesięcy
- 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata
Liczenie terminów okresów wypowiedzenia
Zgodnie z ogólnymi regułami 1-tygodniowy i 2-tygodniowy okres wypowiedzenia musi się skończyć w sobotę (art. 30 § 21 Kodeksu pracy).
Ustawodawca nie wskazuje jednak, jak liczyć okres wypowiedzenia w dniach roboczych. Powoduje to występowanie co najmniej dwóch możliwości interpretacyjnych tego zagadnienia. Pierwsza zakłada, że dni robocze to wszystkie dni, poza niedzielami i świętami uznanymi za dni wolne od pracy, druga natomiast utożsamia dni robocze z dniami pracy pracownika.
Za słuszne należy przyjąć, że 3-dniowy okres wypowiedzenia liczony w dniach roboczych biegnie we wszystkie dni, z wyjątkiem niedziel i 14 świąt określonych w § 1 ustawy z 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy (j.t. Dz.U. z 2020 r. poz. 1920 ze zm.). Zgodnie z tym poglądem okres wypowiedzenia powinien być liczony nawet w dniach, w których pracownik nie miał obowiązku wykonywania pracy (np. sobota). Takie stanowisko zostało zaprezentowane przez Główny Inspektorat Pracy w piśmie z 1 marca 2010 r. (nr GPP-517-4560-14-1/10/PE/RP), zgodnie z którym – niezależnie od rozkładu czasu pracy pracownika, jeżeli sobota nie wypada w święto ustawowo uznane za dzień wolny od pracy, należy ją wliczać do 3-dniowego okresu wypowiedzenia. Przez dni robocze należy rozumieć wszystkie dni, które nie są niedzielami i świętami ustawowo uznanymi za dni wolne od pracy zgodnie z art. 1519 § 1 Kodeksu pracy.
Identyczne stanowisko zostało wyrażone przez Departament Prawa Pracy Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej w piśmie z 1 marca 2010 r. Zgodnie z tym stanowiskiem 3-dniowy okres wypowiedzenia umowy o pracę upłynie w sobotę, mimo że jest to w konkretnym przypadku dzień wolny z tytułu przeciętnie 5-dniowego tygodnia pracy. W sprawie interpretacji pojęcia „dni robocze”, występującego w art. 33 1 (przed 22 lutego 2016 r.) oraz w art. 34 pkt 1 Kodeksu pracy, resort pracy uważa podobnie jak GIP – ponieważ przepisy Kodeksu pracy nie zawierają definicji tego pojęcia, to przy rozpatrywaniu tej kwestii należy wziąć pod uwagę art. 1519 § 1 Kodeksu pracy. Uzasadniając ten pogląd, można się posłużyć orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie sposobu liczenia terminów. W wyroku z 16 kwietnia 2010 r. (I OSK 870/09) sąd stwierdził m.in., że:
NSA
(...) dniami ustawowo wolnymi od pracy są dni wymienione enumeratywnie w art. 1 ustawy z 18 stycznia 1951 r. – o dniach wolnych od pracy. Nie są natomiast dniami uznawanymi za ustawowo wolne od pracy dni, które są wolne od pracy dodatkowo, przewidziane przepisami w Kodeksie pracy lub przepisami pozakodeksowymi. (...) Orzecznictwo sądów administracyjnych przyjmuje, że to, iż część pracodawców, w tym również urzędy, traktują określony dzień, w drodze indywidualnych decyzji, jako wolny od pracy, nie daje podstaw do przyjęcia, że dzień ten był dniem ustawowo wolnym od pracy.
Artykuł pochodzi z książki:
Kodeks pracy 2025. Praktyczny komentarz z przykładami
Autor
Praca zbiorowa